Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη στον Ανδρέα Γαβαλά:
«Μετά από τόσα χρόνια και μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της AEK σε ομαδικό άθλημα σήμανε το τέλος. Πως νιώθετε;
Υπάρχουν 11 χρόνια αν και ο τελευταίος χρόνος ήταν ο πιο δύσκολος. Υπάρχουν 10 πολύ όμορφα χρόνια, με πολύ ωραίες αναμνήσεις, πολύ αγάπη, πολύ συναίσθημα και από τον κόσμο και μέσα στην ομάδα, οπότε δεν μπορούν αυτές οι τελευταίες μέρες να τα διαγράψουν όλα αυτά, σε καμία περίπτωση.
Υπάρχουν στιγμές που ήταν πραγματικά μοναδικές. Αυτές μας μένουν και με αυτές θα προχωρήσουμε παραπέρα. Πιστεύω, ότι αυτό το ταξίδι άξιζε τον κόπο. Το δικό μου το μυαλό, πέρα από την ΑΕΚ που ξεκινήσαμε το 2005 από τα χαμηλά της Α1 και την κάναμε τη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας, βάση των επιτυχιών, νομίζω ότι δώσαμε και πάρα πολλά στο χάντμπολ.
Το κάναμε γνωστό σε ανθρώπους που πριν δεν ήξεραν ότι υπάρχει. Βγάλαμε, όλο τον κόσμο της ΑΕΚ στο δρόμο μετά τη νίκη στην Μίκρα εναντίον του ΠΑΟΚ. Πράγματα, τα οποία νομίζω για το χάντμπολ ήταν πρωτόγνωρα και πιθανόν δεν θα υπάρξουν ξανά ποτέ.
Γράψατε στο προφίλ σας στο Facebook , κάτι που λέγατε στους παίκτες σας…
Τους έλεγα πάντα , ότι για να είσαι ένας μεγάλος μιας εποχής, πρέπει να είσαι αυτός που γράφει την ιστορία. Δηλαδή, πρέπει να είσαι αυτός που δημιουργεί τα γεγονότα, τα οποία καταγράφει η ιστορία. Τα παιδιά το κατάλαβαν αυτό. Κατάλαβαν ότι με αυτά που κάνουν γράφουν ιστορία.
Αυτό που συμβαίνει τώρα με την αποχώρηση του Χριστόφορου, τη δική μου δεν ξέρω αν ξανασυμβεί στην ιστορία της ΑΕΚ, είτε στο Χάντμπολ, είτε σε άλλα αθλήματα. Πρέπει κάποιοι άνθρωποι να γράψουν μεγάλες σελίδες σε κάποιο άθλημα, για να συμβούν τα ίδια. Άρα αυτοί οι άνθρωποι γράψανε ιστορία και για εμένα αυτό ήταν πολύ σημαντικό.
Καταφέρανε, στο βιβλίο των 90 χρόνων της ΑΕΚ που βγήκε να είναι καταγεγραμμένα τα ονόματά τους μέσα. Δεν είναι πολλοί που το έχουν πετύχει αυτό. Δεν νομίζω ότι είναι πολλοί οι αθλητές σε όλη την Ελλάδα, που θα μπορέσουν να έχουν καταγεγραμμένο το όνομά τους στην ιστορία. Αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό.
Μετά από όλα αυτά, μάθατε μέσω διαδικτύου ότι η ΑΕΚ άλλαξε προπονητή… Πως θα χαρακτηρίζατε αυτή τη συμπεριφορά της διοίκησης;
Στο δικό μου το μυαλό είναι πικρή. Θεωρώ ότι αυτοί που έχουν σθένος, για αυτό που κάνουν το κάνουν με καλή διάθεση και καλή προαίρεση. Παίρνουν ένα τηλέφωνο στους ανθρώπους που συνεργάστηκαν τόσα χρόνια μαζί τους, και τους λένε δεν σε βλέπω στην επόμενη ημέρα της ΑΕΚ, χαιρετώ. Εμένα δε μου συμβαίνει αυτό το πράγμα.
Εγώ, όταν θέλω να σταματήσω μια συνεργασία με έναν άνθρωπο ειδικά όταν προσφέρει πράγματα, προσπαθώ να το κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν ήθελα να χαρακτηρίσω τη συμπεριφορά αυτή. Δε θα το έκανα εγώ έτσι… Ποτέ… Ο κύριος Παπασταμάτης δεν με γνωρίζει. Αυτοί που με γνωρίζουν, με ξαφνιάζουν…
Αν αυτό το πράγμα δεν κρύβει άλλα πράγματα από πίσω, όπως ενοχές ή εμπάθεια, δεν ξέρω γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό. Νομίζω, και τον Χριστόφορο θα έπρεπε να έχουν πάρει τηλέφωνο και εμένα και τον Αλεπουδέα και όλους όσοι σκέφτονται να μην συνεργαστούν μαζί τους την επόμενη χρονιά. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν σηκώνουν καν τα τηλέφωνα όταν τους παίρνουμε για να τους μιλήσουμε, να δούμε τι συνέβη…
Εσείς, μετά από τόσα χρόνια στην ΑΕΚ υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ξεχωρίζατε από τις υπόλοιπες;
Υπήρχαν πάρα πολλές στιγμές. Πολλές από αυτές ήταν μικρές στιγμές. Για παράδειγμα, μια επίσκεψη των φιλάθλων στα αποδυτήρια στη Βέροια, όπου βάλαμε τα κλάματα. Ένας άγνωστος στη μέση του πουθενά που μας χαιρέτησε… Το χάντμπολ δεν έχει αναγνωρισιμότητα.
Αρχίσαμε να γινόμαστε αναγνωρίσιμοι μετά από καιρό. Μας πήρε χρόνο να καταλάβουμε, ότι τελικά αυτό που κάναμε ήταν να βάλουμε το Χάντμπολ στη συνείδηση όλων των Ελλήνων. Είναι πάρα πολλές οι στιγμές εκείνες, τις οποίες θα πω στα παιδιά μου, κάποιες από αυτές τις έχουν ζήσει και σίγουρα αν ζήσω θα τις πω στα εγγόνια μου σαν παραμύθι. Από αναμνήσεις και συναισθήματα από την ΑΕΚ φεύγω πάρα πάρα πολύ πλούσιος. Στο οικονομικό είχαμε λίγο θέμα…
Γενικά, τα περισσότερα χρόνια που ήσασταν στην ΑΕΚ – αν όχι όλα – είχατε μια άσχημη μεταχείριση από τη διοίκηση;
Γενικότερα, είμαι λιγότερο πληρωμένος από όλους. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Κάποιες φορές αυτό γινόταν μετά από επιλογή μου, γιατί είναι σημαντικό να είναι πληρωμένα τα παιδιά τα οποία προσπαθούν και τρέχουν και παλεύουν στο γήπεδο.
Τραυματίζονται, πονάνε. Κάποιες φορές ήταν και δική μου επιλογή, μετά από συζήτηση με τους ανθρώπους γύρω μου. Είναι καλύτερα να πληρωθούν τα παιδιά, παρά εγώ σε αυτή την φάση, έλεγα – ευελπιστώντας βέβαια ότι κάποια στιγμή θα πληρωνόμασταν και εμείς. Πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Αυτή τη στιγμή είμαι ίσως, ο χειρότερα πληρωμένος άνθρωπος στο τμήμα χάντμπολ της ΑΕΚ.
Με τον κόσμο το τμήμα χάντμπολ, είχε πάντοτε ένα ιδιαίτερο δέσιμο…
Σίγουρα, είναι σπουδαίο. Για μένα πολύ μεγάλη ικανοποίηση ήταν όταν κατάλαβα ότι δώσαμε τίτλους σε κάποιους ανθρώπους που για πολλά χρόνια, είχαν έλλειμμα αθλητικής χαράς. Δηλαδή, η ομάδα τους δεν τους έδινε τη χαρά, που περιμένανε. Βρέθηκε, ένα τμήμα το οποίο (γιατί και εγώ ΑΕΚτζής είμαι), ήταν το δικό μου.
Ήταν το τμήμα που είχαμε φτιάξει εμείς. Κατάφερε να τους δώσει χαρά, να τους δώσει συγκινήσεις, να τους κάνει να ξαναβγούν στο δρόμο. Να πανηγυρίσουν. Να πούνε στα παιδιά τους… βλέπεις η ΑΕΚ υπάρχει. Δεν είναι μόνο ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Υπάρχει και η ΑΕΚ.
Για αυτό δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σημαντικό ήταν για έμενα. Να νιώθω ότι όλο αυτό έχει προέλθει από εμάς. Από αυτή την μικρή παρεΐτσα που είχαμε φτιάξει στο χάντμπολ της ΑΕΚ και δουλεύαμε ασταμάτητα για κάποια επιτυχία. Αφάνταστη η ικανοποίηση που νιώσαμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι αφήσαμε ένα απόστημα, σε ένα μεγάλο κομμάτι της Ελλάδας. Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο δυνατό συναίσθημα είναι αυτό.
Μας το δώσανε πίσω πλήρως οι φίλαθλοι της ΑΕΚ αυτό. Μας κάνανε να χαρούμε, μας στηρίξανε, μας αγάπησαν, αλλά για μένα ήταν σημαντικό όταν συνειδητοποίησα ότι δίνουμε χαρά σε έναν ολόκληρο κόσμο.
Ζήσατε την ΑΕΚ αρκετά χρόνια, είστε ΑΕΚ, για εσάς τι είναι η ΑΕΚ;
Πριν από 11 χρόνια θα σου έλεγα ότι είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Ήταν η ομάδα η οποία με έκανε να χαίρομαι όταν κέρδιζε και να στεναχωριέμαι όταν έχανε. Να πειράζω τους φίλους μου όταν κέρδιζα. Να με πειράζουν όταν έχανα. Σήμερα, θα πω ότι είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Είναι 11 χρόνια από τη ζωή μου. Είναι ένας απίστευτος πλούτος εμπειριών, συναισθημάτων και αναμνήσεων που δεν υπάρχει κανένας τρόπος, να μου το πάρει κανένας ποτέ πίσω.
Και αντί για επίλογο; Για τον Γιάννη Αρβανίτη δεν μπορεί να υπάρξει επίλογος στην ΑΕΚ…
Θα ήθελα να ευχηθώ καλή επιτυχία στην καινούρια προσπάθεια που γίνεται. Αυτό το τμήμα είναι παιδί μας. Είναι κάτι που δημιουργήσαμε εμείς από την αρχή μέχρι τώρα και μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να μην το νιώθουμε έτσι όσα χρόνια και να περάσουν. Ας το προσέξουν. Ας το κάνουν πάλι μεγάλο. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχίσει προς τα πάνω.»
